Młodo wyglądasz

Kobiety myślą za dużo. Zdecydowanie ZA DUŻO. O przeszłości, chwili obecnej i tym, co dopiero będzie. Na raz, nieustannie i na zmianę. Wiecznie w rozterce, czy robi się dobrze, i czy ktoś na tym nie ucierpi. Czy warto, czy może lepiej odpuścić ale jak odpuścić, żeby nie żałować? W takich chwilach, dobrze przeczytać coś mądrego. Albo chociaż ładnego. Niczego nie żałuję Że straciłam tyle szans by być inna, że poszłam taką w życiu ścieżką, że złych wyborów jestem winna i że nieraz kończyłam kleską                - nie żałuję. Że był czas gdy wytykano mnie palcami, że dla wielu osób jestem dziwna, że gdy cierpiałam - zalewałam się łzami i że bywałam naiwna                - nie żałuję. Że zdradzałam, by znaleźć szczęście, że zgubiłam się w życia pogoni, że tchórzyłam i odwracałam się na pięcie i że miałam serce na dłoni             ...

Kto z Was tego nie przerabiał? Pomysł na obiad jest, ale przepisu brak. Siadacie przed komputerem, wpisujecie hasło - klucz a potem...giniecie w gąszczu przepisów. Zależy wam. Tylko skąd wiedzieć, który przepis faktycznie się sprawdzi? Ten z ładnym zdjęciem, czy ten bez zdjęcia ale z tabunem komentarzy? Przy okazji trafiacie na kilka innych ciekawych propozycji, i kończycie z przeglądarką, na której macie otwarte kilkanaście stron.

Dziś trochę o tym, jak połączyć przyjemne z pożytecznym czyli własnoręcznie zdobiona koszulka z motywem dwóch kół. Projekt wykonany dawno temu, ale służy do dziś. Pomimo 4 lat użytkowania obrazek nadal się nie spiera, i wygląda świeżo. Tylko biel trochę przyblakła ;)

Blog odświeżony, mniej bądź bardziej przystosowany do ponownego użytku. Pora zacząć pisać. Rok 2016 nadchodzi powolnym krokiem, a z nim kolejny projekt. Co to będzie czy wyjdzie i jak wyjdzie, okaże się w trakcie... Dzisiaj wpis o zaletach (wadach) jazdy w ekipie, samemu i jako plecak. Choć motocyklem poruszam się dość krótko, zdążyłam przeżyć (to też już dużo!) podróż z perspektywy kierowcy oraz pasażera. Każda opcja ma swoje plusy i minusy. Zacznijmy od tej mniej wymagającej (czy aby na pewno?) wersji.

Trzydzieści kilometrów jazdy. Tak zwany pryszcz. Totalne nic. Niektórzy pokonują więcej, żeby przysłowiowe bułki kupić. A jednak wystarczająco, żeby zrobić sobie kuku…

Na początku wspomnę, że dopiero końcowe napisy uświadomiły mi, że to film biograficzny...może powinnam ratować swoją reputację i zgonić na gorączkę, kiedy go oglądałam (gdyby nie choroba, nie prędko znalazłabym czas na ten film). W końcu od początku dało się wyczuć, że scenariusz filmu pisało samo życie...

Zaglądam na bloga. Myślę sobie "dawno mnie tu nie było". Zerkam na datę ostatniego wpisu. I oczom nie wierzę. Serio, wrzesień?! I nie zaglądałabym tu jeszcze dłużej, gdyby nie podłe choróbsko. Antybiotyk, tydzień zwolnienia, człowiek nagle zaczyna mieć czas. Może więc uda się wykorzystać go należycie i ponadrabiać wszystkie zaległości! Albo chociaż część... I koniecznie przeczytać jakąś dobrą książkę. O taką na przykład ;)